Roadtrippin' deel 2

Hello fella's,

Bon, weer een qwerty-toetsenbordje gevonden (zucht), dus hier gaan we weer!

In Arica aangekomen haastten we ons meteen naar de Airbnb, waar we ten volle beseften wat we de voorbije maand hadden moeten missen: een heerlijk bed, een zalig warme douche en vooral heel veel plaats om onze kleren en rommel uit te stallen: GENIETEN!Na een maand dicht op elkaar gepakt, elke dag verhuis van kleren om ons bed te maken, was dit een welgekomen afwisseling. De perfecte plaats om enkele dagen uit te blazen, strandwandelingen te maken en te genieten van lekkere hapjes in de gezellige straatjes van Arica.

Na enkele dagen verlangden we echter terug naar de vrijheid van ons busje. Gelukkig hadden we dit op voorhand voorzien en konden we een nieuw rijdend huisje gaan oppikken (een campertje van het verhuurbedrijfje ´Wicked´ deze keer, dat gekend is om zijn kleurrijke busjes). Meteen vertrokken we op zoek naar nieuw avontuur om na 2 weken te eindigen in San Pedro de Atacama, alwaar we hoog bezoek verwachtten, maar ik loop vooruit op de zaken..

Weg waren we dus in ons nieuwe busje, vastbesloten om dit exemplaar niet in de prak te rijden! Onze eerste bestemming: het prachtige Nationaal Park Lauca, met zijn meren op meer dan 4500m boven zeespiegel. Aangezien Arica op zeeniveau ligt, leek het ons verstandig om de eerste nacht rond 2500m te slapen en de volgende dag rustig door te rijden, in de hoop hoogteziekte te beperken. Dat bleek echter nogal optimistisch.. We reden door het dorpje Putre, dat in principe de basis vormt om excursies in het park te doen, maar waar wij met moeite een open bar vonden om een Mate de Coca te drinken – wederom als (grootmoeders-)preventie tegen hoogteziekte. Bij aankomst op 4500m, in een klein dorpje dat volledig – lees: écht volledig – uitgestorven was, beseften we pas ten volle de wondere natuurpracht van de omgeving. Licht begaaid van de hoogte, de verwondering (en vermoedelijk de coca-thee) trokken we erop uit om een korte wandeling van een uurtje of 2 te maken. Wijdse landschappen, lama´s die overal rondom ons wegsprongen, meertjes en grassen, en dit allemaal tegen een achtergrond van machtige vulkanen: we keken onze ogen uit.. en we hijgden voor 10 bij elke stap om de weinige zuurstof in de lucht tot in onze voeten te krijgen.
Toch wat hoofdpijn na de wandeling, maar gelukkig bijna tijd om te gaan slapen (het werd immers al bijna 20h, stel je voor). Wat volgde was een nacht die Eva achteraf ´de ergste nacht van haar leven´ is gaan noemen. Ik lag naast Eva, wat voor mij de nacht zo mogelijk nog erger maakte ;-). De hoogte toch wat onderschat nam bij Eva de hoofdpijn (voor beschrijvingen van de ernst van de hoofdpijn verwijs ik u graag door naar Eva zelf) alleen maar toe en kwam er tegen middernacht ook nog allesoverheersende misselijkheid bij. Uren afzien in een ijskoude ( -10 ℃)auto! Tegen 5u ´s morgens hoorde ik Eva iets zeggen waarvan ik nog steeds niet helemaal zeker ben of dit geen coca-hallucinatie was: ´wat ben ik blij dat het ochtend is, laten we opstaan!´ Voor de lezer om dit te begrijpen: je hebt meer kans om in Leuven een lama te zien opgegeten worden door een puma ( iets waarvan zelfs in Chili slechts  zeer uitzonderlijk iemand getuige is, en hier komen deze dieren in het wild voor). Maar even om te zeggen: best een bijzondere uitspraak voor een verstokte ochtend-hater als ons Eva. Bon, na een uurke de auto te ontvriezen, nog snel even de meren te gaan bekijken om toch niet voor niets naar hier te zijn gekomen, was de enige optie om de verslechterende toestand van Eva tegen te gaan: AFDALEN!! En wonder boven wonder – of eigenlijk heel logisch als het om hoogteziekte gaat – zodra we onder de 3000m meter aan het rijden waren, klaarde Eva zienderogen op. We reden in 1 trek door naar Iquique, terug op zeeniveau, waar Eva uiteindelijk fris als een hoentje uit de auto sprong.

In Iquique genoten we van een heerlijk zonnetje op het strand, keken we naar de surfers die deelnamen aan en internationale surfwedstrijd door duizelingwekkende golven te bedwingen en deden we een adembenemend paraglide-vlucht boven de stad  - met landing op het strand!

Na een kort, maar erg interessante tussenstop in een volledig verlaten mijnstadje ‘Humberstone’  reden we een uur lang door een onveranderend landschap van eindeloze zandvlaktes met hier en daar een cactus. Net op het moment dat we stilaan naar het einde van de wereld leken te rijden , doemde een kleine groene baken van hoop op aan de horizon: een oasedorpje genaamd ‘Pica’. Met zijn heerlijke microklimaat een erg unieke plek zo midden in de woestijn. We vonden een camping waar we voor enkele euro’s per nacht rustig mochten slapen in ons busje. De hemel op aarde is zelfs een understatement: een oase van rust, veel groen, een werkelijk for-mi-da-be-le sterrenhemel , een 50-tal hangmatten en ligbedden verspreid in een weelderige tuin en rond een verfrissend zwembadje, wij helemaal alleen op de camping (zoals altijd op onze reis) en dat allemaal tegen een achtergrond van de eindeloze zandvlaktes.

Na enkele dagen heerlijk uitblazen trokken we naar de laatste bestemming met onze Wicked-camper: San Pedro de Atacama. Dit is een dorpje gelegen aan de gelijknamige Atacama-woestijn, met plaatsen waar er sinds 2015 geen regen meer viel, maar – nog veel straffer – hiervoor was het van 1919 geleden dat er een druppel water was gevallen! Dit maakt dat deze regio bekend staat als de “droogste plaats op aarde”. Gelukkig bleek er vooral ook heel veel prachtigs te bezoeken in de omgeving. Twee wondermooie  valleien met klinkende namen: Valle de la Luna en Valle de la Muerte: zo goed als alleen wandelen door buitenaardse landschappen (in de maanvallei gepaard met een zandstorm, wat de omgeving nog apocalyptischer maakte). Zoutvlaktes, meertjes met flamingo’s, hotsprings, zoutwatermeren en nog veel meer: we konden onze resterende week in Chili makkelijk opvullen. Bovendien ontmoetten we onderweg op een gemeenschappelijke slaapplek (een heuvel die uitkijkt over het dorpje onder de onwaarschijnlijke sterrenhemel, waar we ons busje voor de nacht hadden geparkeerd) een supersympathiek Frans-Roemeens koppel: Betty en Jacques. Bewondering (en een gezonde portie jaloezie) toen we hun busje zagen: een iconisch vintage VW-busje, mijn romantische ziel kwam weer piepen (zie blogpost ‘Roadtrippin’). Het klikte en we besloten enkele dagen samen de wijdere omgeving van San Pedro te ontdekken. Zo trokken we dus in kleine colonne van 2 busjes naar vergelegen, maar onwaarschijnlijk mooie, meren en zoutvlaktes. Ook bezochten we de beroemde ‘El Tatio Geisers’: een gigantisch geiser-veld, zo’n 9% van het totaal aantal geisers van de hele wereld. Aangezien deze het meest actief zijn bij zonsopgang en op 4200 m hoogte liggen, was het een memorabel, maar berekoud bezoek. Ook de rit naar de geisers zelf ga ik niet snel vergeten. Twee uur rijden vanaf onze slaapplaats -ergens onderweg om aan de hoogte te wennen- ijskoud, in de pikkendonker en om 4 u ’s morgens met onze 2 vrienden op een geïmproviseerde achterbank (hun VW-busje kon de steile, maar vooral extreem bumpy dirt road iets minder goed verteren dan onze net iets nieuwere motor): deze trip heeft de band zeker versterkt! De gezellige avonden waar we met 4 in hun VW-busje rond een tafeltje gepropt zaten, kookten, verhalen vertelden met een glas heerlijke Chileense rode wijn en ‘The Game’ speelden horen zeker bij de voorlopige topmomenten van onze reis.

Deze fijne dagen in extra gezelschap waren de perfecte voorbereiding voor wat komen ging: we waren in blijde verwachting van een Belgische invasie in Chili en Bolivië, maar daarover..... later meer ;-)