Roadtrippin‘

16 mei 2019 - Arica, Chili

Het kostte Eva heel wat moeite om me zover te krijgen aan dit blogbericht te beginnen, en mij al een half uur en dus 400 Chileense Pesos om uit te vissen hoe ik een AZERTY-toetsenbord maak van dit onhandige QWERTY-geval (uitstelgedrag?), maar hier komt ie.

In het regenachtige Punta Arenas pikten we dus ons transportmiddel op, dat ook dienst ging moeten doen als keuken, slaapkamer en opbergruimte voor de komende maand. De verwachtingen waren hoog en de goesting was groot. Deze werden meteen enigzins getemperd toen we de redelijke bouwvallige staat en beperkte charme van onze ‘casa rodante’ ontdekten. Toegegeven mijn ideaalbeeld van een kleurig VW-busje, waarmee we onder begeleiding van ‘Here comes the sun’ – The Beatles (afspeellijstjes waren voorbereid!) een zonsondergang in onontdekt gebied tegemoet reden, was wellicht een wat te romantische overschatting van de werkelijkheid, maar het mocht er toch net iets dichter tegenaan leunen. Bon, na hortend en stotend op gang te komen in ons witte (niet kleurrijk) Chevrolet(geen VW helaas)-busje, dat bovendien alleen een aftandse radio met beperkt bereik bezat (geen Beatles...zucht), konden we eindelijk vertrekken uit dit regenachtige stadje (ook geen zonsondergang dus). Toch vol goede moed en goesting ondanks de reality check, volgeladen met eten uit de plaatselijke supermarkt, kwamen we snel tot de vaststelling dat tegen de extreme wind in Patagonië inrijden met een verouderde motor een uitdaging is zowel voor auto als chauffeur! Na anderhalf uur rijden hebben we bijgevolg ook moeten beslissen om terug te keren naar  af – Punta Arenas dus – omdat ons benzinepeil verbazend snel zakte en het enige tankstation onderweg al een tijdje dicht was.

Bon, Eva gaat me deze veel te lange intro kwalijk nemen – waarvoor excuses aan de lezer, uiteindelijk vertrokken we dus 4u na ons eerste vertrek definitief uit Punta Arenas, hongerig naar vrijheid en avontuur.

Na een korte nacht op een parking langs de weg, kwamen we  de volgende dag op onze eerste bestemming: El Calafate in Argentinië (grensovergang zonder problemen gepasseerd – waarover later meer). Hier zochten en vonden we een prachtige afgelegen camping aan een meer. Om deze te bereiken moesten we wel een uur over een niet-verharde en erg bultige landweg rijden, maar aangekomen op onze bestemming werd de lange reisdag snel vergeten. De camping zou 3 dagen later sluiten (einde seizoen) dus we waren de enige gasten. Het mooiste plekje in alle eenzaamheid aan het meer, de zonsondergang, een relatief fris pintje erbij en een kampvuur. Mijn romantische ziel werd dan toch op zijn wenken bediend. De volgende dag bezochten we dé trekpleister van El Calafate: een reusachtige gletsjer (Perito Moreno). Stel je even voor, een gigantische ijsmuur van 70-80 meter hoog en 5 km breed, nog het best te vergelijken met zijn broertje ‘The Wall’ (in Game of Thrones), maar dan dan wel 30 km lang van bovenaf bekeken: impressionant dus. Bovendien is dit een van de meest actieve gletsjers ter wereld, dus regelmatig braken er, onder donderend geraas, ijsblokken af die het ijzige meer errond deden golven. Een grote aanrader voor iedereen die toevallig in de buurt is dus ;-).

De dagen die volgden verbeleven we op de groene, gezellige parking van het Visitor’s Center van El Chaltén, een volgend stadje in Argentinië. Dit ligt prachtig gelegen in een bergmassief in Zuid-Patagonië onder de besneeuwde toppen van de Cerro Torre en Cerro Fitz Roy, een ideale plaats voor onvergetelijke trektochten. Onze verwachtingen werden zelfs nog overtroffen. We hebben hier 2 dagen door onwaarschijnlijke landschappen getrokken, extra getint door de rijke herfstkleuren in de zon, kortom: genieten geblazen!!

Na de natuurpracht van Calafate en Chaltén, reden we rustig verder noordelijk door de verlaten woestenij van Argentinië.  Eindeloze wegen door glooiende landschappen, geen ziel op de baan, staalblauwe lucht,.. hier stond de tijd echt stil en konden we ten volle genieten van het road-trip gevoel zonder haast of belang van bestemming. We reden tot we geen zin meer hadden en zochten dan een plekje aan een meer of rivier om ons potje te koken en de nacht door te brengen; onder een  absurde hoeveelheid sterren.

3 dagen later, helemaal relax na deze detox, kwamen we aan een nieuwe grensovergang: terug naar Chili om daar via een auto-ferry verder noordwaarts te trekken. Maar eerst dus de grens over, niet zo evident als we gewoon zijn in Europa. Eerst een passage om Argentinië uit te mogen: wachten in de rij, paspoorten, autopapieren, stempels,...; dan een passage om Chili in te mogen: wachten, paspoorten, papieren en vooral veel stempels. Maar dan, tot onze verbazing, werd heel onze auto binnenstebuiten gekeerd (al ons fruit, groeten, eieren – net een verse voorraad ingeslagen) werden in beslag genomen. Gevaarlijk voor de Chileense volksgezondheid, zo blijkt. Eva haar ogen spuwden vuur, en ik maakte me toch vooral zorgen om de volksgezondheid van deze Chileense douaniers – die maar gewoon hun job deden -  na het zien van Eva’s blik. Achteraf hoorden we inderdaad dat de overgang van Chili naar Argentinië niet veel voorstelt (amper een blik op onze auto geworpen), maar omgekeerd bijzonder streng is, RIP onze lokale zelfgemaakte favoriet Tomate-Palta (tomaat en avocado op een broodje met smeerkaas). Uiteindelijk kon ik Eva ervan weerhouden met onze eieren te beginnen gooien en zetten we onze weg verder naar Puyuhuapi.

Hier kon Eva gelukkig afkoelen na wat we later de ‘genocide van onze groenten en fruit’ zijn gaan noemen. Afkoelen mag je vooral niet letterlijk nemen, want Puyuhuapi is vooral bekend om zijn natuurlijke thermas, warmwaterbaden waarin het zelfs mogelijk bleek een genocide te relativeren. Heerlijk genieten, maar ook vooral een gelegenheid om onszelf nog eens te wassen ;-).
Bon, na een pittige wandeling de dag erna, waren ze weer even ranzig als voor de thermas, maar die enkele uren zalige properheid nemen ze ons niet meer af!

Verder naar het noorden namen we een volgende auto-ferry, die ons na enkele uren afzette in Hornopiren. Tot dan toe waren de weergoden ons erg goed gezind geweest voor de tijd van het jaar – weinig regen en redelijk veel zon, maar vanaf Hornopiren veranderde dat, en geen klein beetje. Bakken regen die uit de hemel viel, de hele nacht en ook de daaropvolgende dag: een perfecte dag dus om gezellig in ons bakje wat afstand te kunnen afleggen. Op basis van de weerberichten beslisten we een nieuwe grensovergang te wagen (fruit en eieren deze keer goed verstopt) om ons naar het net-iets-mindere-regenachtige Bariloche, in Argentinië, te begeven.

Maar onderweg naar daar sloeg het noodlot toe....(Het vervolg op deze tenenkrullende cliffhanger kan je lezen.... in ons volgende blogbericht, hahahaaa spanneeend!)

Foto’s

4 Reacties

  1. Eli:
    16 mei 2019
    Noooo, ik ben zo benieuwd naar het uitgebreide noodlot-verhaal :).
  2. Eli:
    16 mei 2019
    Zalig mooie foto's ook!!!
  3. Asje:
    17 mei 2019
    Effenaf ne prachtige intro! :D
  4. Frie:
    17 mei 2019
    Die natuur! Die kampeerplaatsjes! Die genocide! 🤩🤩😳! Genieten zeg!