Santiago en Torres del Paine

9 mei 2019 - Pucón, Chili

Hoi iedereen!

Jullie dachten waarschijnlijk dat er geen bericht meer zou komen, maar we hebben eindelijk de gelegenheid gevonden om er eentje te typen (en toen crashte de computer en duurde het weer een week, maar hier is het eindelijk).

Ohja, we schrijven deze blog vooral ook voor onszelf dus als je wilt ontsnappen aan onze ellenlange hersenspinsels (en vele details), verwijzen we je graag door naar instagram!

We begonnen ons avontuur op 4 april om 4 u ‘s nachts op de Oude baan. Correctie: 10 voor 4, want mijn papa is zo iemand die altijd op tijd is, onverwachte omstandigheden meegerekend! Na afscheid te nemen van Marcelleke vertrokken we naar Zaventem. Alles verliep vlot tot we in Barcelona aankamen en men ons vertelde dat we een terugticket uit Chili nodig hadden om het land binnen te mogen. Wij wisten helemaal van niets. Eerst dacht Daan dat we echt een ticket terug naar huis moesten boeken, wat ons een flinke duit zou kosten, maar dan werd duidelijk dat we ook gewoon een busticket konden kopen dat ons virtueel gezien naar een ander land zou brengen (intussen is dat ticket alweer geannuleerd). Dat deden we dus snel en voila, probleem opgelost.  Volgende verrassing: geen eten of drank op de vlucht. Woeps, dat wisten we ook niet. Zelfs geen glas water, iets wat we op zo’n lange vlucht nog niet hebben meegemaakt. 14u is laaaang dus toch maar een sandwichke gekocht.

In de avond kwamen we aan in Santiago en een beetje later stonden we in het appartementje (lang leve air bnb!) van Rodrigo en zijn kat (met een ongeloofelijk scheve staart). We waren moe dus kropen snel in bed en sliepen als een blok.

De volgende dag ontdekten we Santiago in 30 graden, zalig! We namen de funicular naar  Cerro San Cristobal, een park op de top van een berg met een prachtig uitzicht over Santiago. De bergen die rond Santiago liggen zijn wel amper te zien door alle smog die blijft hangen door diezelfde bergen. We namen de eitjes terug naar beneden en ontdekten Santiago de rest van de dag te voet. ‘s avonds probeerden we twee nationale gerechten (pastel de chocqlo en een soort soep met veel vlees) die niet echt lekker waren haha, voor het eten moet je niet naar Chili komen!

De volgende dag bezochten we de overdekte markten waar je je echt in Afrika waant. Overal vlees, vliegen, vis, groenten, fruit, en katten en honden die er gezellig doorlopen of gewoon op het eten liggen te slapen. Smakelijk! We bezochten ook het centrum van de stad: het  gezellige, enorm levendige plein Plaza de Armas, dat ons aan pleinen in Zuid-Spanje deed denken. Santiago heeft vele gezichten, wat het een interessante stad maakt. Het heeft iets Europees, maar ook iets Amerikaans, Afrikaans,.. Je waant je in elk deel ergens anders.

Onze laatste dag ontdekten we Santiago met de fiets. We kwamen rond 9u45u aan bij het fietsbedrijfje (dat open ging om 9u). De man achter de balie vroeg om over 10min terug te komen omdat zijn collega vertraging had door de marathon die vandaag werd gelopen. Geen probleem dachten we, het zal wel op zijn Zuid-Amerikaans zijn dat die man meer dan een uur te laat was voor zijn werk. Een beetje verder gingen we langs de kant staan om de marathonlopers aan te moedigen. Er waren mensen die er op sterven na dood uitzagen, mensen in berenpakken, mensen die een rolstoel voortduwden, afin je kon het zo gek niet bedenken of ze liepen mee. Het was een constante stroom lopers, best indrukwekkend om te zien (later ontdekten we dat er ook andere afstanden gelopen werden, waarmee ik blij was, want sommige mensen waren echt meer dood dan levend. Toegegeven: zo zou ik er ook uitzien haha, al die lopers, ik snap er helemaal niets van).

Bon, 20 min later zaten we op onze fiets. De man had ons gezegd dat we 4 uur hadden en dus om half 2 terug moesten zijn. We dachten: die is in de war, hij bedoelt half 3. Nietsvermoedend begonnen we door Santiago te fietsen, vaak gewoon langs de marathonlopers, heel gezellig. Santiago heeft veel parken en veel grote, brede lanen (deed ons aan Parijs denken) en er was door de marathon geen verkeer,  dus dat was ideaal.

Op een bepaald moment zag ik op een klok dat het half 11 zou zijn, ik snapte er niets van, het was toch half 12? Onze radars begonnen te draaien… Als we er zo op terugkeken: die mensen van het fietsbedrijf hadden ook al vreemde dingen gezegd wat het uur betreft. We fietste wat verder en zagen een andere klok half 12 aangeven. Nu snapte we er helemaal geen jota meer van. Zaten we nu al sinds onze aankomst in een verkeerd uur te leven? Uiteindelijk vroegen we het aan een voorbijganger die ons vertelden dat het half 12 was. Denkende dat het mysterie was opgelost hoorden we een klok 10u slagen. Nu werd het helemaal te gek. Ik kon het niet meer aan en vastberaden een einde aan dit mysterie  te maken, stapte we af op een politieman. Die vertelde ons dat het die nacht de uurwisseling was geweest. Toen we uitgelachen waren (voor jullie lijkt dit niet bijzonder grappig kan ik me voorstellen, maar je had erbij moeten zijn want dat was het absoluut wel ;-), waren we best tevreden dat we een uur cadeau kregen en besefte we ook dat we dus al aan het fietsbedrijfje stonden voor ze open waren, en dat de man dus wel degelijk half 2 bedoelde.  Wat betreft die random voorbijganger: die was gewoon zelf nog niet mee met de zaak. Blij dat weer een mysterie der mensheid was opgelost fietsten we naar een prachtig park (parque Quinta normal) en daarna sloten we de  dag af met terrasje na terrasje. We namen die avond ook afscheid van onze vriendelijke gastheer Rodrigo (die stiekem een wietplantage heeft onder zijn boiler in een kast, ontdekte Daan haha - vandaar de bijzonerdere geur in zijn appartement ) en de volgende dag vlogen we richting stop nummer 2: Punta Arenas, het begin van onze trip door Patagonië.

We kwamen in de avond aan in Punta Arenas en het regende pijpenstelen. Dat belooft, dachten we. We logeerden in een gezellige airbnb waar het lekker warm was en de volgende dag namen we de bus naar Puerto Natales, een stadje dat vlakbij Torres del Paine ligt, het natuurpark waar een 5-daagse trekking op het programma stond.

We sliepen hier bij twee super lieve mensen die hele conversaties met Daan hielden in het Spaans (Jommokos Spaans: check!). De volgende ochtend heel vroeg namen we de bus naar Torres del Paine en begon dag 1: de hike naar de torens waar het park naar vernoemd is. Het was een zware dag, het was nogal wat omhoog, de zon brandde (gelukkig) en de eerste dag is er altijd wat inkomen. Maar we werden niet teleurgesteld, de aanbkik van de 3 torens voor een blauw meer was de tocht meer dan waard. Die avond sliepen we in onze eerste refugio (Refugio Norte) en om 9u lagen we al te pitten.

De volgende dag waren we al vroeg uit de veren voor dag 2 en de zon was er weer, joepie!  Het was een makkelijke dag, vrij vlak. Het was ook de meest indrukwekkende dag. De zon scheen en we liepen de hele dag langs een prachtig, appelblauwzeegroen meer met op de achtergrond bergen met besneeuwde toppen. De natuur is hier zo weids, zo groots, zo extreem. Het is echt adembenemend en we wisten toen: alles wat ze zeggen over Patagonië is waar. Die avond moesten we normaal in een tent slapen (hallelujah!) maar door een fout sliepen we in een ‘domos’ nabij camping Frances, waar het gelukkig veel warmer was, want de ochtenden, avonden en nachten waren echt ijskoud.

De volgende dag stonden we op met regen en we wisten dat dit voor de rest van de dag zo zou zijn. We pakten ons goed in en gingen op tocht. Het was de zwaarste voormiddag voor mij, ik had geen energie, het regende en het ging veel te lang naar mijn goesting omhoog. Aangekomen op de top zagen we overal sneeuw, en in combinatie met de bomen die herfstkleuren vertoonde waande we ons in Sprookjesland (melig but true!) en was mijn humeur even beter ;-) Echter, we waren nog lang niet op onze bestemming en ik had het koud en het was nat en.. Bon, ik liet me niet van mijn beste kant zien haha en mokte erop los. Waarom waren we dit eigenlijk aan het doen als we toch niets gingen zien? Ik dacht toen ook nog dat we de enige twee zotten waren die besloten hadden de tocht in dit weer te doen: dat hielp niet. Uiteindelijk kwamen we aan op het eindpunt en hoewel het lang niet zo schoon was als het in de zon zou zijn, hadden we geluk en zagen we tussen enkele wolken door toch het uitzicht waarvoor we (lees: ik) zo hadden afgezien. We zetten de daling in en ineens.. Hoorde we stemmen! Ik was blij dat er enig teken van leven was (en ook met de bevestiging dat er nog zotte mensen bestonden). Het waren de twee Duitse meisjes die al sinds dag 1 vlak achter ons liepen. Ook zij waren blij dat ze niet de enige waren en zeiden dat ze onze voetstappen in de sneeuw hadden gevolgd, wat hen had gerustgesteld. ‘It is for sure the Belgian couple’ hadden ze tegen elkaar gezegd, en ze hadden juist gegokt :-)

De weg naar beneden ging een stuk vlotter (ik had terug energie) en beneden schrokte we snel onze lunch op (het was koooud) voor het volgende en laatste stuk. Het was een gemakkelijk stuk en het bracht ons langs een spookachtige tafereel: een afgebrand bos met veel mist, scary! Na het bos verlaten te hebben waren we een vogel voor de kat voor de verschroeiende wind die kwam opzetten. Daan moest me tegenhouden of ik vloog echt de lucht in. Mijn humeur was nu wel opperbest want dit vond ik geweldig haha, precies een attractie in Bobbejaanland! Tegen 16u kwamen we aan in Refugio Pain Grande, waar we ons nestelde aan het haardvuur.

Zaterdag was onze voorlaatste dag en het zou een korte wandeling worden. Niettemin begonnen we op tijd en we werden vergezeld door regen en wind. Toen we enkele uren later aankwamen in Refugio Grey was het gelukkig gestopt want we wilden nog ‘the hanging bridges’ gaan bezoeken. Die lagen op twee uur stappen. Ze boden je een prachtig uitzicht op de Grey gletsjer. Met knikkende knieën begaf ik me op de bruggen die op duizelingwekkende hoogte boven een ravijn hingen. De glestjer was indrukwekkend en groot (afin, dachten we toen nog) en we lieten ons fototoestel zijn gang gaan.

Terug in de refugio ontdekten we dat we met de twee Duitse meisjes op de kamer lagen, het moest er ooit eens van komen! We zaten al de hele reis in elkaars kielzog. Tijdens het avondeten ontdekte we dat ze Lisa en Theresa noemen. Grappig detail: we ontdekte ook dat Lisa de laatste 10 dagen exact had gedaan wat wij hadden gedaan. Ze zat zelfs op onze vlucht haha. Ze vertelden dat zij ook een ticket uit Chili had moeten boeken maar dat dit aan onze vliegtuigmaatschappij lag, ook zij wist er niets van en Theresa die met een andere maatschappij vloog had dit helemaal niet moeten doen, vreemd! Al waren we blij dat we niet de enigen waren die dachten dat ze ergens belangrijke info hadden gemist haha.

De volgende dag was het een korte tocht naar de boot die ons terug naar de bewoonde wereld zou brengen. We besloten samen te stappen aangezien we er toch hetzelfde tempo op nahielden. We vertrokken voor dag en dauw om de boot zeker niet te missen en bereikte vlot onze laatste stop. Hierna stapten we de boot op en namen we afscheid van elkaar en dit indrukwekkende park.

Voila, dit was deel 1, wij zitten intussen al enkele weken verder maar hopen snel een nieuwe update (en foto's) te posten!

Adios!

Foto’s

4 Reacties

  1. Lieze Reniers:
    9 mei 2019
    Whoehoe, de langverwachte update!
    Leuk leuk leuk!
  2. Eli:
    9 mei 2019
    Oh zo leuk om te lezen, het voelt een beetje alsof ik er bij was :-).
  3. Asje:
    9 mei 2019
    Zo leuk! Wat schrijf je toch leuk :)
  4. Frie:
    15 mei 2019
    Heerlijk, jullie mooie avonturen inclusief de bijhorende indrukken! Het doet goesting krijgen!!