UT(OP)ILA

De tocht op de ferry was heavy! We werden serieus nat, de boot zwenkte de hele tijd van links naar rechts op de grote gloven, en ik moest vaak aan Aagje denken die deze tocht niet overleefd zou hebben. Maar uiteindelijk arriveerden we na een lange reisdag op Utila! We waren te moe om ons nog in de verschillende duikshops te verdiepen dus na een tijdje rondgedraald te hebben kwamen we terecht bij Jades Seahorse. Dit speciaal plekje was eigenlijk boven budget maar we waren te moe om ons hier iets van aan te trekken. We wilden gewoon douchen, eten en slapen!

Na een heerlijke nacht in ons hutje, zagen we pas goed waar we beland waren: het leek wel de tuin van Gaudi! Overal waren curieuze bouwsels gemaakt met gevonden stukjes glas en andere gevonden materialen (volgens Daan had het ook iets weg van 'Le palais idéal du facteur Cheval' in Hauterives, Frankrijk: ook echt een bezoek waard!) Je kon uren in de tuin rondlopen en telkens iets nieuws ontdekken, een erg leuke plek!

Na een stevig ontbijt gingen we op pad met een missie: de beste (en goedkoopste) duikshop vinden! We bezochten zo’n 4 duikshops en de keuze was eigenlijk snel gemaakt. Utila Water Sports stak er met kop en schouders bovenuit. Niet alleen boden ze de laagste prijzen, ze boden ons ook de beste accomodatie (inbegrepen in de prijs): propere dorms met AC. We checkten toch nog even snel tripadvisor, want we wilden natuurlijk ook een veilige duikshop, maar tot onze opluchting waren al de commentaren lovend. En zo kwamen we terecht in een van de beste duikshops waarmee we al gedoken hebben.

Diezelfde avond konden we al in de dorm slapen (we kregen zelfs een dubbelbed dat was afgesloten van de andere bedden met een muurtje, luxe!) en de dag erna was het al tijd voor onze eerste duik! Om 7u werden we verwacht om onze uitrusting te passen: wetsuit, zwemvliezen, masker, BCD, regulator en gewichten. Om half 8 vertrok de boot en een halfuur later lieten we ons al met een back roll in het water glijden. We waren met 4 fundivers, 1 divemaster in opleiding en 1 divemaster: we waren dus in erg goede handen en dat zou snel blijken..

We waren nog geen 10min onder water of ik kreeg het gevoel dat ik te weinig lucht kreeg (er kwam water in mijn masker en omdat je neus dan onder water staat krijg je het gevoel te verdrinken. Dit klinkt veel dramatischer dan het is want je verdrinkt natuurlijk niet, maar het is een akelig gevoel). Ik deed teken naar Daan (mijn buddy) dat het niet goed ging. Diogo, de divemaster in opleiding had direct gespot dat er iets mis was (puntje voor Diogo!) en vroeg wat het probleem was. Ik probeerde uit te leggen dat er niet echt iets mis was maar dat ik een paniekaanval had. Niet echt gemakkelijk uit te leggen onder water want er bestaat niet echt een gebaar voor: ik ben in paniek, help! Maar Diogo schatte de situatie goed in en vroeg Max (divemaster) me terug naar boven te begeleiden. Max, een knappe 19-jarige knaap en mijn redder in nood, was mijn held voor de rest van ons verblijf op Utila! Hij stelde me gerust en deed alsof een paniekaanval de normaalste zaak van de wereld was. Ik zei dat dit toch al mijn 12de duik was en dat dit de eerste keer was dat dit gebeurde. ‘It’s normal, it can happen, sometimes it’s scary´ zei hij op z'n dooie gemakje. Lang leve de Max! Hij vroeg of ik terug wou proberen, maar we zouden niet te diep gaan en hij bleef de hele tijd bij mij beloofde hij (smelt!). Ik wist dat ik direct terug op het paard moest kruipen en dus zei ik met een klein hartje ja. Gelukkig verliep de rest van de duik zonder problemen en ik ging direct ook mee met de tweede duik een uurtje later. Ik wist dat ik anders angst zou creeeren in mijn hoofd en dat ik gewoon moest verder doen. De tweede duik was zalig en als beloning spotten we zelfs een grote zeeschildpad (de GoPro besloot op dit moment plat te gaan, dus we konden het jammer genoeg niet vastleggen).

In de namiddg begon Daan aan de theorie voor zijn Rescue Diver’s course, spannend!
Ik had dus een middagje chillen voor de boeg, en dat ging me niet slecht af: e-reader, frappuchino: check! De dag erna (vrijdag) was een duikvrije dag voor mij, maar Daan ging op pad om de theorie van zijn course in de praktijk om te zetten. Hij leerde hoe om te gaan met panicking divers (haha, ironisch!), hoe hij iemand bewusteloos terug op de boot moest krijgen, wat te doen als jij of iemand anders geen lucht meer krijgt, of als iemand zijn vin en/of masker kwijtspeelt, enzovoort enzovoort. In de namiddag namen we een kajak en peddelden naar een nabijgelegen strandje om te doen wat we do best: chillen (en wat snorkelen)!

Zaterdag was het tijd voor onze volgende 2 fundives. We waren excited want we zouden die ochtend naar de noordkant van het eiland varen, en die stond bekend als de plaats met de mooiste koralen en vissen. Jose, de vriendelijkste Hondurees op aarde, was onze divemaster. We waren die dag met veel: we doken met een groep van 12. Ik ontdekte een nieuwe bezigheid: vollenbak foto´s trekken van al het moois onder water met de GoPro! We genoten met volle teugen van de twee prachtige duiken. We zagen zelfs 2 nursesharks die op een 20-tal cm onder Daan doorzwommen! Supercool. In de namiddag waren we weer vrij (omdat Daan dokter is, moest hij het stukje over EHBO niet meer volgen) en we gingen samen met de rest op pad om de BBQ van die avond voor te bereiden.

Het leuke aan Utila Water Sports is dat de duikshop zo klein is dat er vaak met alle duikers samen gegeten werd na de duiken en vaak ook in de avond. We gingen ook samen quizzen en we werden zowaar 2de! Het moet gezegd dat ik er voor de eerste keer in mijn leven niet enkel bijzat als decor maar zelfs enkele antwoorden wist, hoezee! Ik herkende bijvoorbeeld het lied Big Yellow Taxi dankzij mijn tienerjaren en Daan hielp door direct het lied ‘Torn’ van Natalia Imbruglia te herkennen, wel niet al te best voor zijn stoere reputatie! Op de vraag waar Audrey Hepburn geboren was, konden we kiezen uit 3 mogelijke antwoorden, waaronder Belgie. We vertelden dat niemand ooit aan Belgie zou denken als een antwoordmogelijkheid, tenzij dit het juiste antwood was haha! En we waren correct ;-) En zo kwam het dat we op een half puntje van de eerste plaats strandden.

Elke zondag organiseert onze duikshop een opruimactie onder water. Iedereen die wil kan dan gratis duiken met als doel zoveel mogelijk vuil te verzamelen. Ik had niet meer genoeg lenzen om ook nog deze duik te doen, dus ik vervoegde het team dat boven water alles sorteerden, maar Daan dook vele kilo's plastic bij elkaar! We verzamelden zo´n 230 kg vuil in totaal, nog altijd veel te veel, maar al bijna de helft minder als de weken ervoor! Er was dus gestage progessie.

Nog een fijne anekdote: we zagen die zondagochtend ineens Laura en Gert-Jan, een Leuvens Koppel bij de boot staan. We hadden hen al eens vluchtig ontmoet op een bus in Mexico. Ook zij waren aangespoeld op Utila en hadden voor Utila Water Sports gekozen. Ze wilden hier hun Open Water diploma halen. Heel grappig om Belgen en dan nog uit Leuven te ontmoeten in het verre Honduras! Uiteindelijk bleven ook zij een week langer dan gepland op Utila (zie hieronder) en ze vertelden ons dat ze op een bepaald moment met 40 wilde dolfijnen hadden gezwommen! Lucky bastards!! Dat is super uitzonderlijk en ik zag toch een beetje groen van jaloezie.

Zondagnamiddag was het dan eindelijk zo ver: Daan (en zijn Amerikaanse mede-duikster die ik absoluut niet irritant vond) waren klaar voor hun ‘Hell dive’. Dit zijn 2 duiken waarin ze worden getest op alles wat ze hebben geleerd en als alles goed gaat, behalen ze hierna hun diploma als Rescue Diver. De divemasters stonden al de hele week te popelen om alles uit de kast te halen om de naam ´hell dive´ waar te maken. De rest van ons ging ook mee met de boot om gewoon wat te zwemmen en te zonnen, heerlijk!

Na een kleine 40min zag ik Daan met een zogezegd bewusteloos slachtoffer naar de boot zwemmen, heel grappig! Maar alles was vlot verlopen en ze hadden tijdens hun duik een eagleray gezien, gelukzakken! Daan was super enthousiast over alle beproevingen die hij had moeten ondergaan en blijkbaar waren ze niet gespaard: om de haverklap verloor er iemand zijn vin of masker, werd zijn zuurstoftank uitgzet, was er iemand in paniek of zonder lucht. En de piece de resistance: Daan probeerde net iemand te redden die zogezegd bewusteloos was toen iemand zijn masker afrukte: fun fun fun! De divemasters hadden zich duidelijk volop geamuseerd! De tweede duik begon heftig: toen de boot stopte sprongen ze ineens allemaal in het water en deden ze of ze verdronken. Hilarisch! Daan en zijn buddy moesten zo snel mogelijk iedereen redden. De rest van de duik ging er gelukkig iets rustiger aan toe en op het einde was het feest: ze waren geslaagd!

Die avond was het het vollenbak ambiance want Pascale, een van de divemasters, was klaar met zijn opleiding en moest ‘de snorkeltest’ ondergaan. Dit is een test met veel opdrachten en vooral veel drank, waarna hij officieel een divemaster zou zijn. Zoals de naam doet vermoeden moest hij onder andere vele bekers punch ad fundum door een snorkel drinken, geen sinecure! Wij mochten aanmoedigen en vooral veel lachen.

Niettemin kropen we op tijd in ons bedje want de volgende dag waren het al onze laatste twee duiken. Ook deze verliepen zonder problemen en we genoten vooral, wetende dat dit onze laatste duiken in lange tijd zouden zijn. Of.. dat dachten we tenminste.. Want iedereen op Utila weet het volgende: Utila, lie number 1: ‘I´m leaving tomorrow..’ En zo bleek. Ook wij zouden niet vertrekken op de dag die we in ons hoofd hadden. Zo gaat dat nu eenmaal op Utila, iedereen zegt dat hij de volgende dag zal vertrekken maar uiteindelijk blijven de meeste duikers vaak tot een week langer plakken. Als we niet aan het ‘einde’ van onze trip hadden gezeten, weet ik zeker dat wij ook waren gezwicht. Maar we hadden nog veel wilde plannen en de tijd begon toch een beetje te tikken.. Maar 1 extra dagje kon wel! Ik zou nog 1 extra duik doen en Daan zou in 1 klap 2 dingen kunnen doen die op zijn verlanglijstje stonden: een wreck-dive en een night-dive (beide enkel voor advanced duikers).

Die avond keken we naar de documentaire: Chasing Coral. Zeer deprimerend. Over enkele jaren zal al het koraal over heel de wereld dood zijn.. Blijkbaar is op dit moment al 70% van alle koraal rond Utila dood. Intriest. En nog maar eens een bewijs dat er actie moet worden ondernomen.. De documentaire was opgedragen aan ‘all the young people who can and should do something’. Op het einde van de documentaire was het doodstil.

Maar goed, onze laatste dag op Utila brak aan en we vertrokken in de vroege ochtend zoals altijd met de boot. De eerste dive zou een wreck-dive zijn, die ik niet mee kon doen omdat die tot 38m diep gaat en ik mag enkel tot 18m duiken. No problem! Beetje lezen op de boot dan maar.

Het gezelschap bestond uit de usual suspects en twee nieuwe duikers. Eentje die zijn Open Water diploma aan het halen was en eentje die al advanced was. Al snel werd duidelijk dat deze laatste niet veel kaas had gegeten van duiken. Ik dacht dat ik slecht was maar ooh boy! Ik was officieel niet meer de kneus van de groep! De arme kerel snapte ten eerste al niets van al het materiaal, en met veel geduld werd alles opnieuw uitgelegd. De divemasters haden echter al snel door dat ze een extra oogje in het zeil moesten houden want deze dude had werkelijk geen clue wat hij aan het doen was. Er zou iemand de hele tijd bij hem blijven om te zorgen dat alles goed liep. Grappig genoeg liep het al half fout direct na zijn back roll in het water. Eens in het water moet je onmiddelijk je BCD opblazen, zodat je blijft drijven, zoals bandjes bij een kindje zeg maar. Maar dat was hij duidelijk vergeten en ik zag hem de hele tijd kopje onder gaan tot iemand hem ten hulp schoot. Aiai, dat beloofde niet veel goeds. Toen iedereen na 30 min (een deep dive mag maar 30 min duren) boven water kwam, leek alles in orde. Maar Daan vertelde me dat die knaap al na 20 min helemaal zonder lucht had gezeten. Dit hadden we nog nooit meegemaakt! Om helemaal zonder lucht te zitten moet je echt al straffe toeren uithalen. Zelfs ik, eerder een ‘heavy breather’, heb nog nooit zonder lucht gezeten. Dit kan eigenlijk ook moeilijk want de divemasters checken om de 10min het aantal bar dat je nog hebt. Daarbij zie je zelf ook duidelijk als je in het rood staat en dan moet je direct de divemaster waarschuwen. Waarschijnlijk had hij de cijfers verkeerd gelezen, waardoor niemand zich van enig kwaad bewust was. In ieder geval: de divemasters waren direct in actie gekomen en hij had vanaf dan de noodregulator van de divemaster gebruikt. Eventful! Voor de tweede duik wachtte iedereen met een bang hartje af.. Hij kreeg weer een persoonlijke begeleider die hem nu nog nauwlettender in de gaten hield. Halverwege de duik keerden ze om, omdat hij weer ´low on air’ was, en dus doken hij en zijn begeleider terug naar de boot. Arme knaap! Hij kon duidelijk wel een opfrissingscursus gebruiken.. Het is ons vooral een raadsel hoe hij ooit het diploma advanced heeft gehaald!

Die avond was onze laatste avond aangebroken en gingen we allemaal samen pizza eten. Ohja: ik eet nu pizza! En het moet gezegd: het waren echt overheerlijke pizza’s, een zeldzaamheid!

De dag nadien waren we vroeg uit de veren want we hadden een lange reisdag voor de boeg. Via een tussenstop in Copan (Honduras) ging het naar Antigua in Guatemala. We hadden al super veel positieve dingen gehoord over Antigua en waren dus heel benieuwd.. Met spijt in het hart verlieten we dus Utila, op naar nieuwe avonturen!

P.S.: Eva haar GSM heeft de geest gegeven dus voorlopig enkel te bereiken via Daan