Mexiiiiiiiiiiicoooooo!

Onze volgende bestemming was dus, zoals vermeld in de vorige post, Mexico. Dit was enigzins sneller dan gepland maar we luisterden naar Eva’s doorkilde lijf: er was nood aan warmte. En warmte kregen we! Nog relatief ingepakt met lange broeken en een pull arriveerden we in Cancun Airport: wat een overweldigende hitte overviel ons hier. Gelukkig was er een vlot transport vanuit de luchthaven naar het hostel dat we op het oog hadden: Selina. Een prachtige ingericht stukje paradijs in Cancun-stad. Een soort beach-bar rond een heerlijk (en noodzakelijk) zwembad, een heerlijke relaxe sfeer en een prachtige kamer met airco ( deze uitspatting hadden we wel verdiend). We bleven er uiteindelijk 2 nachten, childen ons te pletter en proefden van de langverwachte lokale Mexicaanse keuken: burrito’s, fajita’s, flauta’s, nacho’s, kortom: allerlei lekkers.

Volgende stop: een eiland op een dik halfuurtje varen voor de kust van Cancun: Isla Mujeres. Hoewel ook nogal toeristisch, slaagden we er op deze manier toch in het massatoerisme van de kustlijn tussen Cancun en Playa del Carmen te vermijden. Een heel aangenaam hostel (Poc Na) maakte ons verblijf hier erg aangenaam, mede dankzij de onverwachte airco op de gezellige dorms. Ik deed er mijn eerste duiken na enkele droge jaren, Eva gebruikte deze tijd om wat slaap in te halen (uiteraard ;). We fietsten ook langs de kustlijn in een verschroeiende hitte en pikten uiteraard de finale van de Copa America mee (Brazilie- Peru, met makkelijke winst voor het gastland). Maar het hoogtepunt van ons verblijf stond gepland voor de laatste dag op het eiland: zwemmen met enkele oceaanreuzen: de walvishaaien. Na ons ervan te verzekeren dat alles op een ecologisch verantwoorde manier gebeurt, schreven we ons in voor wat een onvergetelijke ervaring zou worden. We hadden bovendien erg veel geluk dat het een erg windstille en heldere dag was, we een erg ervaren kapitein hadden en dat de walvishaaien die dag besloten hadden om massaal aan het oppervlak te zwemmen. Als kers op de taart werden deze prachtige dieren vergezeld van hele groepen mantarays (stijlvolle reuze-roggen) die rond de walvissen dansten en ons zelfs af en toe trakteerden op een sierlijke sprong uit het water: magische momenten!

Voldoende opgewarmd en ondergedompeld in de Caraibische zee, besloten we het binnenland van het Yucatan Peninsula (Zuid-Oostelijke deel van Mexico) verder te verkennen. Eerste halte: Valladolid, een rustig stadje met een typisch, erg aangenaam centraal plein. Onze voornaamste activiteit hier: een dagtripje op een gehuurde vespa op zoek naar meer afgelegen cenotes in de buurt. Een cenote is een natuurlijk zinkgat met meestal erg helderblauw water met onderliggend typisch een heel grottenstelsel. Deze cenotes zijn een van de attracties van Yucatan, dus vaak nogal druk bezocht. Gelukkig zijn er bijzonder veel in de omgeving van Valladolid die wat moeilijker te bereiken zijn, waardoor wij met ons brommertje in enkele prachtige afgelegen (en zo goed als verlaten) cenotes een verfrissende duik konden nemen zonder pottenkijkers.

De volgende bestemming: het kleine dorpje Piste, van waaruit je de meest beroemde en bezochte Maya-site van Yucatan kan bezoeken: Chichen Itza. De voornaamste reden om in Piste te verblijven is om op deze manier om 8u ‘s morgens stipt aan de inkom te kunnen staan, om de hitte en vooral de horde dagjestoeristen die tegen 11u de vindplaats overompelen, voor te zijn. Dit bleek absoluut de goede beslissing: de indrukwekkende centrale reusachtige piramide verloor toch veel van zijn glans tegen het einde van ons bezoek toen er massa’s mensen selfies voor stonden te nemen. Algemeen absoluut een bezoek waard, prachtige restauraties en fascinerende tempels. Ook het ballcourt, waar de kapitein (en soms zelfs zijn hele team) bij verlies ritueel werden geofferd aan de goden, sprak erg tot de verbeelding – Korbeek Sport zou in die tijd dus al lang niet meer bestaan helaas. Na een afsluitende plons in ons gigantische zwembad van het volledig verlaten en goedkope hotel, trokken we verder naar Izamal, ‘La Ciudad Amarillo’ (The Yellow City).

Hier ga je niet naartoe voor de spectaculaire bezienswaardigheden, maar wel voor een heerlijk gezellig sfeertje in een quasi volledig warmgeel geschilderd geheel. We aten er bovendien de beste taco’s voor een erg zacht prijsje, een van de vele supertips van onze Spaanse vrienden Margerita en David: ¡muchas gracias!

Dankzij de korte afstanden (een groot verschil met Zuid-Amerika, waar de afstanden tussen bezienswaardigheden vaak een hele dagreis of meer betekenden) kwamen we na een uurtje bus alweer aan bij de volgende halte: Merida, opnieuw een erg aangename stad in Centraal-Yucatan. Naast het rondslenteren door de straatjes en het stadje te voet te verkennen, bezocht ik het Gran Museo del Mundo Maya, terwijl Eva in een lokale H&M op jacht ging naar wat luchtigere kledij ( en uiteindelijk, naar mijn mening, vooral een zwaardere trekrugzak overhield aan dit bezoek). We aten heerlijke internationale gerechten in de gezellige foodcourt Mercado 60, maar het absolute hoogtepunt van Merida, in mijn perspectief, was aboluut de ijsjeszaak ‘POLA’, waar ze mij voorzagen van mijn all-time-favorite onder de ijskrijm-smaken: sorbetto al cioccolato. Zonder schroom geef ik toe dat alleen al hierover berichten een overmatige kwijlproductie teweegbrengt die mijn klavier onhandig vochtig maakt (dus excusus voor typfawten verdor in dit berigt).
Na een twaalftal ijsjes – en een 6-tal extra kilo’s in de pensstreek – besloten we een auto te huren om de omgeving en de nabijgelegen stad Campeche grondig te kunnen verkennen op ons eigen tempo. Vanuit Merida zijn er immers heel wat, meer afgelegen en minder druk bezochte, mayaruines te bezoeken lang de prachtige Ruta Puuc. In 2 dagen reden we zo door de groene landschappen van Zuid-Mexico, en ontdekten we 4 extra vindplaatsen: Uxmal, Labna, Xkalak en Kabah: stuk voor stuk verschillend en zeker de moeite voor wie in de buurt is. Vooral Uxmal heeft ons betoverd en kon ons nog meer bekoren dan Chichen Itza. Tijdens deze hele route kwamen we trouwens amper een levende ziel tegen, extra leuk dus! De 2de dag eindigde in Campeche, een kleurrijke kuststad aan de westkust van Yucatan, waar we uitwaaiden op een wandeling langs de indrukwekkende dijk en onszelf trakteerden op een wat duurdere specialiteit van vis en zeevruchten: erg jummie!
Na een standaard Daan/Eva ontbijt (lees: pannenkoeken of wafels voor Eva, fruit/yoghurt/granola voor Daan) reden we op ‘t gemakje terug naar Merida om daar de volgende dag een bus te nemen terug naar de oostkust: Tulum, wat een van de hoogtepunten van Yucatan zou moeten worden.

En zonder op de zaken vooruit te lopen, kan ik de lezer melden dat dit absoluut het geval was! De eerste nachten in Tulum verbleven we in Mama’s Home, opnieuw een pareltje van een hostel op aanraden van Ollie Van Bladel (waarvoor veel dank). We kregen hier meteen een kostenloze upgrade naar een privekamer en een supervriendelijke ontvangst. Grote nadeel bleek echter dat deze privekamer (waar eigenlijk makkelijk een 6-tal mensen konden slapen) een wel zeer aftandse airco had die de kamer eigenlijk nog warmer maakte. De 3 nachten in Mama’s Home waren dus redelijk slapeloos door de allesoverheersende hitte. We lieten dit uiteraard de pret niet bederven en verkenden de omgeving rond Tulum te voet, te fiets en te brommerke. Te voet door Tulum slenteren was immers superaangenaam met veel gezellige barretjes een eetplaatsjes waar je makkelijk een middag lezend kon doorbrengen, sippend van een frisse frappucino (onze nieuwe favoriete guilty pleasure). De fiets gebruikten we om de kustlijn van Tulum te verkennen, waar vooral veel duurdere hotels en resorts te vinden waren. Helaas was de zee zelf niet veel soeps: het normaal helder blauwe water stikte van de groen-bruine algen over zo goed als de hele kustlijn, een fenomeen dat helaas voortkomt uit een opwarming van de watertemperaturen, dus waarschijnlijk zo gaat blijven (zeker zolang de Trumps en Bolsonaro’s van deze wereld nog in hardnekkige staat van  ontkenning verkeren over de klimaatopwarming). Desondanks een erg aangename, maar zweterige, fietstocht.
Het brommerke tenslotte gebruikten we om nog maar eens een collectie Maya-ruines te gaan bekijken – ditmaal de beroemde Coba-vindplaats, ook erg de moeite! Op de terugweg genoten we van een heerlijke -uiteraard- frappucino, met het keurlabel van Starbucks welteverstaan en zwommen we in de Carwash-cenote (true story!) om te vermijden dat we helemaal gaarsudderden in ons eigen zweet.

Na een uitstel van enkele dagen (door een vervelende otitis externa – buitenoorontsteking voor de niet-medisch geschoolde lezer) konden we uiteindelijk wel beginnen aan een van de voornaamste redenen voor een verlengd verblijf in Tulum: duiken!
En niet zomaar duiken, maar duiken in de cenotes. Foto’s en filmpjes beloofden alvast spectaculaire onderwatertaferelen, en we werden absoluut niet teleurgesteld. Samen doken Eva en ik in Casa Cenote als opwarmertje (Eva had 4 jaar niet gedoken) waar we konden genieten van halfopen grotten en een prachtige lichtspel met de zon en onderwaterplanten. De volgende 2 duiken ontdekten we Cenote Dos Ojos, waar we echt leerden cavern-diven: in tegenstelling tot de oceaan is er hier immers het dak van het grottenstelsel boven je hoofd en kan je dus niet zomaar overal naar boven: spannend, maar fantastisch om de stalagtieten –en mieten en de hele grottenarchitectuur onder water te kunnen verkennen. Bovendien waren er ook hier sporadische openingen naar de buitenlucht die soms een baken van fantastische lichtinval in de voorts pikdonkere grot voorzagen.
De volgende dag deed ik alleen nog een extra pakket van 2 duiken: Carwash, waar ook vooral de contrasten tussen licht en donker prachtig waren, en een heel speciale duik in Cenote Angelita. Deze laatste is op zichzelf een weinig spectaculaire cenote, verscholen in een bos is deze immers altijd een beetje donker en grimmig, maar onder water wordt dit een werkelijk volledig unieke duikspot. Op 30-35m diep ‘zweeft’ er hier immers een laag zwavelwaterstof – een gaswolk die alle licht tegenhoudt. Om het helemaal creepy te maken steken er centraal uit deze wolk stukken dode boomtakken uit. Zeker geen duik voor iedereen, maar ik vond het fantastisch. De divemaster die me begeleidde (we waren hier ook helemaal alleen) verdween als het ware in de gaswolk, net voordat ook ik langzaam maar zeker onderdompelde en alles groengrijs werd en je geen hand voor ogen meer zag. Slechts enkele minuten bleven we rondcirkelen in de wolk (waarvoor ik letterlijk op 10 cm van de divemaster moest blijven om hem te kunnen zien) waarna we heel langzaam terug stegen en dus van bovenaf deze wonderlijke horrorplaats konden bewonderen. Het was veruit de meest unieke duik die ik ooit heb gedaan – en vermoedelijk zal doen.

Ondertussen had booking ons een ‘offer we couldn’t refuse’ gedaan en waren we verhuisd naar Hotel Nativos waar we een 2 persoonskamer met giga-kingsize bed en airco en een heerlijk zwembad hadden voor een heel zacht prijsje: leve het goedkope Mexico! Zo kwam het dat we na de duikdagen dus ook nog een dag of 2 bleven hangen in Tulum om te genieten van het leven, het eten en het heerlijke zwembad. Maar hoewel Tulum ons uiteindelijk vlotjes meer dan een week bezighield, trokken we uiteindelijk toch verder naar onze laatste bestemming in Yucatan: Bacalar.

Heel anders dan Tulum, Playa del Carmen en Cancun, is Bacalar zeker niet een obligate stop voor de grote massa toeristen, geheel onterecht wat mij betreft. In tegenstelling tot de 3 grote trekpleisters van Yucatan ligt Bacalar immers niet aan de zee, maar wel aan een prachtig helderblauw meer. Na aakomst gingen we meteen zwemmen in ‘Los Rapidos Bacalar’, waar je je laat meevoeren met de stroming van de prachtige rivier die het meer van water voorziet, een namiddagje heerlijk chillen werd dit! We logeerden uiteindelijk 2 nachten in een gezellig hostel en als hoogtepunt maakten we een zeiltocht met een catamaran op het meer. Op sommige plaatsen waar we aanmeerden, waanden we ons op ongerepte stranden in Thailand, zo ongelooflijk helderblauw is dit water (en bovendien niet zout, wat zwemmen heel wat aangenamer maakt). Samengevat was dit een erg waardige afsluiter van Yucatan, alvorens ons te storten in nieuwe avonturen, in nieuwe onontdekte landen, vol gevaren en spannende gebeurtenissen …. waar je in de volgende berichten alles over kan lezen!