Wondermooie dagen in Uyuni

Helloooo! 

We are back for more! Gelukkig hebben we een internetcafé gevonden met een soort van airco want het is bloedheet hier in Mexico! Bijna even warm als in België ;-) Maar goed, dat is voor later. Want volgens onze blog zitten wij momenteel nog in Bolivië..

Bon, een heuse Belgische invasie dus.. En die begon met de komst van Aagje, joepie! Helemaal uitgeput na vele vluchten en reisuren arriveerde ze in San Pedro. Het was een heel blij weerzien! Ook wel raar om ineens Aag bij ons te hebben, maar zo leuk om eindelijk eens iemand anders te hebben om mee te babbelen ;-)  

De volgende dag deden we het rustig aan zodat Aagje kon acclimatiseren aan de hoogte. We aten een heerlijk ontbijt met croissants (Daan droomt er nog van) en Frans brood in La Franchuteria. We wandelden wat door San Pedro en aten heeel lekkere empanada’s. Daarna was het tijd voor de champions league finale: Tottenham-Liverpool. Jammer genoeg niet veel soeps, maar gelukkig scoorde Origi, wat toch voor wat animo zorgde!

De volgende dag stonden we vroeg op en dronken we nog snel een coca theetje (helpt zogezegd tegen hoogteziekte). We werden opgepikt door skylinetraveller, de organisatie waarmee we onze Uyuni-trip hadden geboekt. In het busje maakte we kennis met Maaike en Wouter, twee ongeloofelijk sympathieke Nederlanders! Ook handig dat we heel de tocht gewoon Nederlands konden babbelen. 

We reden naar de Chileens-Boliviaanse grens waar we na de nodige formaliteiten een lekker ontbijt kregen en kennis maakte met de andere auto van onze groep. Deze was gevuld met een groep internationale vrienden die elkaar al reizend hadden ontmoet. Het zou een erg interessante groep blijken.. Maar daarover later meer! We werden ook voorgesteld aan Angel(ito), onze TOP gids/chauffeur/kok, het eerste wat me opviel waren zijn twee erg mooie gouden voortanden.  

De tocht ging vanaf de grens verder in een 4x4. De eerste stops waren white lake en green lake, die aan de voet van de Licancabur vulkaan liggen. Goed ingepakt genoten we van deze prachtige meren. Daarna ging het het richting de Dali-woestijn, zo genoemd omdat deze surrealistische omgeving aan Dali zijn schilderijen doet denken. Net voor de lunch doken we in goeiend hete hotsprings met een adembenemend uitzicht. Het was echter zo warm dat Aagje en ik af en toe zwart voor onze ogen zagen als we te snel recht kwamen. Na een heerlijke lunch ging het richting de geysers. Naar het schijnt is er recent een Chineesje in de geysers gevallen en levend verbrand! Dus het was toch met wakke beentjes dat we ons tussen de pruttelende modderpoelen begaven.. De laatste stop was Laguna Colorado, een rood meer met flamingos en vicuñas. Ik val in herhaling als ik zeg dat ook dit meer adembenemend mooi was, maar zoveel synoniemen voor heel mooi ken ik nu eenmaal niet!

Die avond sliepen we met ons 6 op een kamer, en wat was het koooooud! Aagje leerde een nieuwe kant van zichzelf kennen: de kouwelijke persoon in de groep! Welcome to the club girl! Gelukkig hadden we een heel gezellige avond waar Aagje en ik een gedeelde passie met Wouter en Maaike ontdekten: Nederlandse muziek! Van Twarres tot Krezip tot Volumia en Acda & de Munnik: heerlijk! De muziek voor de volgende dag was een feit (tot grote spijt van Daan, die mokkend op de achterbank zat).

De volgende morgen was de eerste stop de Siloli-Woestijn, hier lagen overal Vulkanische rotsen: een waar boulder-klim paradijs voor Daan! Wij hielden het bij het herkennen van figuren in het gesteente, zo kon je met wat verbeelding bijvoorbeeld de ‘worldcup’ herkennen, of een olifant enzovoort.  

Toen we terug in de auto zaten barstte er een ware carpool karaoke los die zowat de hele dag doorging. Angel werd ingewijd in de Nederlands muziek en we shakten erop los! Hij kon vooral ‘sexy als ik dans’ wel smaken en die avond maakten we een spotify lijst met alle hits voor onzen Angel. Als je dus ooit met Angel door Uyuni scheurt, kan het zomaar zijn dat je ineens ‘sterrenstof’ door de boxen hoort knallen. En het  moet gezegd: he gots the moves!

Voor de lunch ging het nog naar een kleine laguna met overal Vicuñas. Wederom waren we Daan kwijt. We zagen hem aan de overkant klimmen en klauteren terwijl wij rustig aan het chillen waren (en Wouter een goede foto probeerde maken van een viscacha: een grappig springdiertje dat lijkt op een kruising tussen een konijn en een kangeroe). Na de (alweer erg lekkere) lunch reden we naar een canyon en daarna naar een dropje waar we wat probeerden voetballen net een platic fles, toch niet hetzelfde… 

Die avond sliepen we in een hotel gemaakt van zout, cool! Maar wederom was het ijskoud.. Aagje dacht zich op te warmen met een warme douche maar het arme schaap kwam bedrogen uit. De douche was afwisselend ijskoud en bloedheet, dus met nog zeep in haar haar droop ze af. Volgens Oli, een Engelse jongeheer, is koud hebben echter ‘een state of mind’ en hij zat dus doodleuk in zijn t-shirt aan tafel terwijl wij al onze kleren aanhadden, een slaapzak rond ons gewikkeld hadden en zelfs dan hadden we nog niet warm.. Gelukkig bracht een potje kaart wat afleiding. Er was die avond ook nog het Pascale-incident waar ik onbedoeld Maaike beledigde met de naam van haar broer. Ik kan er niet aan doen maar ik vind Pascale gewoon zo´n grappige naam, sorry Maaike!

De volgende ochtend (veel te) vroeg vertrokken we naar het heuvelachtig Incahuasi eiland op de zoutvlakte, waar we de zonsopgang konden bewonderen (en ook wel bevroren gelijk nooit tevoren).  Maar het was het absoluut waard om tussen honderden, gigantische cactussen van duizend jaar oud de zon de inmense witte vlakte te zien kleuren en opwarmen.

Na een lekker ontbijt kwam het hoogtepunt van de tocht: onze lamita mocht shinen! We begonnen aan een fotoshoot op de zoutvlakte. Je kan hier erg grappige foto´s trekken door te spelen met het perspectief.  Angelito ontpopte zich tot een ware fotograaf/regisseur en dirigeerde ons van begin tot eind. Wij (lees Aagje en ik) waren natuurlijk voorbereid en hadden een kleine lama gekocht die als attribuut kon dienen: dolle pret! Met een crapload aan foto’s en zelf enkele dansmoves (zie onder videos) ploften we moe maar voldaam terug in de auto.  

Hierna reden we op ons verzoek naar een klein stukje zoutvlakte dat nog onder water stond (van december tot april staat de zoutvlakte helemaal onder water). Het water werkt als een spiegel en reflecteert de wolken, de auto en iedereen die op de zoutvlakte staat: een onwerkelijk zicht! We hadden echter geen waterdichte schoenen aan maar toch moesten we met geweld uit de auto van Angel, hij wou nog een video opnemen. Aagje haar gezicht stond op onweer want we hadden geen zin in natte schoenen: het was zo al koud genoeg! Maar zoals steeds stelden Angel ons niet teleur! Het resultaat kan je bewonderen onder ‘video's’. 

Hierna ging het richting treinkerkhof (alle oude treinen zijn hier gedumpt en je kan er opklimmen en in rondwandelen), de laatste stop. Wij vonden het niet veel soeps, zeker niet als laatste stop. De meeste tours beginnen echter uit Uyuni en doen dit als eerste stop. Maar na al dat moois waren wij nog moeilijk te bekoren. 

Uyuni was werkelijk prachtig, het leek wel een andere wereld. En we hadden ons geen beter gezelschap kunnen wensen! Maaike en Wouter: altijd vrolijk! Aag die met oneliners strooit en de beste dansmoves uit haar mouwen schudt en natuurlijk Angelito.. Onze kleine held en sfeermaker die ons veilig en met gevulde magen overal naartoe bracht.

Die avond kwam er echter een einde aan onze rust, want al snel zou een tweede Belgische invasie volgen..
Maar dat is voor de volgende keer want wij gaan nu taco´s eten, ciaooooooo!